POLA VIDA E O TRABALLO DIGNO
Celebramos este Primeiro de Maio, día da clase traballadora, nunhas condicións inéditas: en plena crise provocada pola pandemia mundial do coronavirus. Esta crise sen precedentes está a afectar non só á forma de relacionarnos e aos nosos hábitos cotiáns, tamén -e especialmente- á economía e, por tanto, ás relacións laborais e ás condicións económicas da clase traballadora.
Desde Esquerda Unida cremos que hai unha saída xusta, social e democrática da crise e que iso precisa un cambio profundo nas políticas económicas que veñen aplicando os diferentes gobernos durante a última década. Na crise económica do 2008 os gobernos de turno facilitaron o despedimento, abarataron custos e desregularon o mercado de traballo; deterioraron, en definitiva, os dereitos da clase traballadora. Hoxe, baixo o Goberno de coalición as medidas están dirixidas a garantir a protección das clases populares, especialmente aos sectores máis vulnerables.
A crise sanitaria, que xa se transformou nunha nova crise económica e social, non debe servir como coartada para que a maioría social paguemos de novo os pratos que rompeu unha minoría privilexiada que, como en 2008, está a ver oportunidades de negocio. Para iso, entendemos que son necesarias propostas como a blindaxe dos servizos públicos, máis investimento público e unha reforma fiscal para que os ricos tamén paguen como di a Constitución.
Este Primeiro de Maio vai ser un Día Internacional do Traballo atípico en moitos sentidos, o máis evidente vai ser a propia celebración da xornada de loita e reivindicación. Millóns de traballadores e traballadoras estamos a ver o esborrallamento das políticas neoliberais mandatadas por unha Unión Europea que debe abandonar a mensaxe do “sálvese quen poida” se quere estar á altura deste momento histórico. Desde Esquerda Unida seguimos apostando pola Europa dos pobos, solidaria e democrática, que entenda esta crise como unha oportunidade para saír máis fortes ao redor de medidas de investimento público e protección social.
A este panorama complexo, súmase a ameaza da extrema dereita e dunha dereita que se está deixando arrastrar a posicións antidemocráticas. As dereitas mostraron unha actitude desleal e belixerante desde o primeiro día co Goberno de coalición porque, a pesar das dificultades, está a defender os dereitos sociais da clase traballadora e os sectores populares. As dereitas teñen un proxecto nítido de clase que pasa pola blindaxe dos privilexios das elites económicas. Desde o primeiro momento viron na crise do coronavirus unha oportunidade para acosar ao Goberno utilizando métodos até entón inimaxinables.
As elites económicas e políticas non queren derrubar ao Goberno unicamente por cuestións ideolóxicas, senón porque está a sentar as bases para unha saída de reconstrución social, democrática e popular da crise. Algúns exemplos de políticas que van nesta dirección son a facilitación de ERTES cubertos polo Estado para que non se perdan traballos nesta crise, a creación dunha unidade de xestión para supervisar o cumprimento dos dereitos laborais, a prohibición de despedimentos, o permiso retribuído para os traballadores e as traballadoras non esenciais, o subsidio para as empregadas do fogar e a ampliación da cobertura social, por exemplo, aos traballadores e ás traballadoras autónomas por primeira vez na historia do noso país. Estas políticas son as que realmente molestan ás elites económicas e ás dereitas, o que nos leva a advertir que a súa xestión nestes momentos sería moi distinta, dramaticamente antidemocrática e inxusta.
A crise está a pór de manifesto que nos está salvando todo aquilo que non existiría no proxecto de sociedade das dereitas: servizos públicos, Estado protector e lazos comunitarios de coidados. Na sociedade “ideal” das dereitas só poderían salvarse os máis ricos, aqueles que puidesen permitirse vivir illados da sociedade. Tras a crise sanitaria e nos debates ao redor da reconstrución social do país faremos fincapé na necesidade de blindar os servizos públicos como a sanidade e a educación, os sectores estratéxicos da economía, así como do recoñecemento efectivo dos labores de coidados.
Denunciamos, un día como hoxe, os ataques das dereitas ás organizacións de clase, último bastión de defensa dos dereitos dos traballadores e traballadoras, tratando de debilitalas nun momento en que son máis necesarias que nunca; e pomos en valor o seu papel como interlocutores sociais e como garantes de que o traballo e os servizos séguense prestando nas mellores condicións de seguridade e saúde, respectando os dereitos e condicións pactadas.
Desde Esquerda Unida seguimos antepondo os dereitos dos traballadores e as traballadoras do noso país para que, na senda da xustiza social, avancemos cara a unha sociedade na que homes e mulleres convivamos en igualdade de oportunidades, onde o traballo sexa un dereito e todas as persoas teñamos cubertas as necesidades básicas para desenvolvernos dignamente como seres humanos.
Para iso necesitamos un cambio no modelo produtivo que acometa a reindustrialización que o noso país necesita para gañar soberanía respecto dos chamados “mercados” internacionais, isto é, fronte ao gran capital transnacional. Só así deixaremos de ser dependentes dos especuladores que unicamente buscan a maximización dos seus beneficios privados, por encima mesmo da saúde da cidadanía.
A crise do COVID-19 puxo de manifesto as graves consecuencias das políticas de privatización, con especial saña no sector da sanidade, especialmente nun momento no que quedou claro que só a sanidade pública protéxenos a todos e a todas. A pesar da escaseza de recursos xerada polos recortes, os traballadores e as traballadoras sanitarias están a dar un exemplo de profesionalidade e sacrificio.
Non podemos pasar por alto que somos as mulleres, sempre, quen máis sufrimos as consecuencias do neoliberalismo e das crises. O emprego e os servizos de coidados ven afectados as traballadoras en xeral e en particular para as traballadoras informais e as traballadoras domésticas. A nosa capacidade para conseguir os nosos medios de vida vese altamente afectada pola crise. Lembremos que as mulleres somos o 85% de persoal de enfermaría e case o 100% do persoal de limpeza de hospitais; somos o 70% das traballadoras de farmacias, o 90% das limpadoras de empresas, hoteis e fogares (incluído o servizo de empregadas domésticas) e preto do 85% das caixeiras de supermercados. Temos que combater a feminización da pobreza, a falta de dereitos, a división sexual do traballo e a dobre explotación.
A clase traballadora non esquecemos aínda o que supuxo a crise do 2008. Os sectores máis vulnerables víronse obrigados a sobrevivir grazas ás redes de solidariedade, mentres as oligarquías mantiveron intactos os seus privilexios a custo da deterioración das condicións de vida da maioría social. Por isto, en Esquerda Unida témolo claro: un país xusto e democrático sae adiante sen deixar a ninguén atrás, é sensible coas persoas máis desprotexidas e defende os dereitos daqueles e aquelas que demostran a diario co seu esforzo que o motor do país son os traballos ás veces menos recoñecidos; a todos eles e elas: grazas. Por coidarnos nos momentos difíciles e por sacar adiante o país cada día.
Por primeira vez desde as máis de 35 modificacións que sufriu o Estatuto dos traballadores, os sindicatos poden intervir en negociacións, aínda que non existan representantes sindicais nos centros de traballo afectados. O labor dos compañeiros e as compañeiras sindicalistas que loitan nos centros de traballo para defender os dereitos laborais é imprescindible na actual crise. Facemos un chamamento á organización sindical e colectiva da clase traballadora como mellor ferramenta para nosa defensa. Da mesma maneira, chamamos a participar nas mobilizacións sindicais, desde a gran mobilización virtual que CCOO e UGT, até calquera xornada de reivindicación que todas as organizacións sindicais de clase expuxeron para hoxe na loita para a mellora das condicións da vida da clase traballadora.
Os traballadores e as traballadoras son esenciais sempre. Con crise e sen ela.
PARA QUE NINGUÉN QUEDE ATRÁS
NO APOIO AOS SINDICATOS DE CLASE
POLA MELLORA DA VIDA DA MAIORÍA TRABALLADORA
VIVA O PRIMEIRO DE MAIO
