Logo de que Esquerda Unida e BNG
presentaran cadansúa moción ao pleno de febreiro sobre o 8M, as dúas
agrupacións decidimos fusionar as mesmas para tratalas como unha única proposta.
A mesma foi defendida pola nosa
concelleira Ana Cristina Domínguez e resultou aprobada por unanimidade.
Moción completa:
MOCIÓN DE ESQUERDA UNIDA E BNG PARA ABORDAR A CRISE DA COVID CON PERSPECTIVA DE XÉNERO E DE APOIO ÁS MOBILIZACIÓNS FEMINISTAS DO
8 DE MARZO
Os Grupos Municipais de Esquerda Unida e BNG someten á
consideración do pleno a aprobación da seguinte,
PROPOSTA DE ACORDO:
1. O pleno do Concello do Grove expresa e recoñece as convocatorias
do feminismo galego autoorganizado que neste 2021 colocan no centro do debate
os coidados e as consecuencias para as mulleres galegas do sistema económico,
social e político no que vivimos, agravadas polo impacto da pandemia da
covid-19, que demostrou como a vida non podería sosterse sen coidados que se
desenvolven en moitas ocasións de forma gratuíta ou a través da precarización
de moitas mulleres, e expresa o seu compromiso para traballar contribuíndo a
superar esta situación.
2. Demandar do goberno central o aumento dos recursos destinados á
inspección laboral e a súa transferencia á Comunidade autónoma galega.
3. Demandar da Xunta de Galiza o impulso da creación dun corpo
específico de inspección laboral que teña competencia para realizar inspeccións aleatorias
para testar a existencia ou non de discriminacións por razón de xénero.
4. Instar á Xunta de Galiza a asumir as súas competencias en materia
de atención á dependencia. Mentres tanto, e en canto estas competencias sexan exercidas
nunha parte fundamental polos concellos galegos, incrementar nomeadamente o
financiamento que achega ao sostemento do Servizo de Axuda no Fogar para cubrir
o custe real da prestación do servizo así como a modificación da actual
normativa para que as empresas que vulneren os dereitos laborais e salariais
das traballadoras non poidan concorrer aos procesos de licitación.
5.
Instar
ao goberno municipal a:
a. Apoiar as accións que se desenvolvan na reivindicación do 8M facilitando
con todos os medios
materiais, persoais e de difusión o cumprimento das medidas sanitarias
hixiénicas dos actos que as asociacións de mulleres convoquen o 8 de marzo.
b. Enarborar a bandeira feminista no Concello como
símbolo de apoio á loita das mulleres.
c. Promover o debate social sobre os coidados, dentro das súas propias
competencias, que permita cambiar o modelo actual que xera desigualdade e
precariedade.
d. Avaliar os recursos destinados á corresponsabilidade
para adaptalos ás necesidades das familias e mellorar a súa cobertura, así como
xerar recursos públicos ao respecto. Ter especial sensibilidade cara ás
familias monoparentais e numerosas.
e. Avaliar a situación das persoas maiores e os recursos que teñen
para desenvolver unha vida digna mellorando os programas e servizos públicos
que a garantan.
f. Articular na práctica e dentro das propias competencias, políticas
globais e transversais con recursos económicos suficientes, de xestión pública, con
estadísticas e avaliacións, que cambien a realidade material das mulleres, en
interese da igualdade real.
g. Fortalecer o compromiso institucional pola igualdade de xénero e contra a violencia
machista.
h. Realizar un informe de impacto de xénero sobre as
medidas adoptadas ou acordadas no pacto de reconstrución para introducir os
factores correctores necesarios para evitar afondar nas desigualdades de
xénero.
EXPOSICIÓN DE MOTIVOS EU
O 8 de marzo, Día Internacional da Muller
Traballadora, tamén chamado Día Internacional da Muller, reivindica e
visibiliza a loita das mulleres polos seus dereitos, participación e
recoñecemento, en pé de igualdade cos homes, na sociedade e no seu desenvolvemento
íntegro como persoa.
Este ano, a pandemia COVID-19 puxo de
manifesto a precariedade estrutural do noso sistema despois de anos de
políticas neoliberais. Estamos ante unha situación de crise social e económica
e non podemos permitir unha resposta sen unha perspectiva de xénero que acentúe
as desigualdades que viven as mulleres. Non debemos afrontar esta crise como a
do 2008 con austeridade e recortes, senón máis ben centrarnos na reconstrución
da esfera pública e nunha loita contra a precariedade, a falta de dereitos e as
desigualdades que vivimos as mulleres na nosa diversidade.
Durante este período, as mulleres foron as
protagonistas, tanto no eido sanitario, sendo a gran maioría das traballadoras,
coma nos coidados, asumindo unha maior carga de traballo no fogar. As mulleres
realizamos unha parte moi importante dos traballos esenciais e estes traballos
son fundamentalmente precarios.
Segundo os datos da Enquisa de Poboación
Activa (EPA), as mulleres representan o 85% do persoal que traballa nas
residencias de maiores e dependentes, onde se produciron as peores cifras de
falecemento. Tamén son a maioría noutros servizos esenciais como comercio e
alimentación, ou limpeza e representan practicamente a todas as persoas
empregadas do fogar de coidados. Todos eles traballos feminizados e precarios.
A isto súmase a distribución desigual das
tarefas asistenciais. O 70% destas tarefas lévanas a cabo mulleres, ás que
moitas engadiron o teletraballo, o coidado e o sustento á xente na casa, unha
sobrecarga de traballo á que non se respondeu con mecanismos de
corresponsabilidade de todas as áreas: administracións, empresas e fogares.
Especialmente afectadas son as familias monoparentais, das cales oito de cada
dez están dirixidas por unha muller.
Ambos elementos traballan xuntos para
establecer un terreo pegañoso que dificulta ás mulleres o desenvolvemento do
seu proxecto de vida e as bases da brecha salarial pola que traballan as
mulleres sen retribuír 51 días ao ano en comparación cos homes. A longo prazo,
esta brecha salarial afecta ás súas pensións. Ademais, sofren un maior risco de
pobreza e exclusión social que os homes, establecéndose especialmente en
fogares monoparentais maternos.
Por último, calcúlase que a crise económica
causada pola pandemia tamén afectará máis ás mulleres xa que non debemos
esquecer que temos unha taxa de paro máis alta e que isto se acentúa entre a
poboación moza.
Ante esta situación, elaboráronse pactos para
a recuperación económica en todos os niveis da administración para influír e
compensar os efectos da pandemia. Pero non se incluíu a perspectiva de xénero,
o que impediría un descenso dos dereitos adquiridos, xa que nas crises
anteriores houbo un aumento das desigualdades e un reforzo da discriminación.
A maioría das mulleres atópanse nas posicións
máis precarias e vulnerables, nos aspectos laborais e sociais, e se non levamos
a cabo políticas que sitúen a protección das persoas no centro, sufrirán peores
consecuencias. Un claro exemplo é o ingreso mínimo vital (IMV) que se tivo que
reformular para permitir o acceso ás familias monoparentais maternas.
A desigualdade que denuncia o feminismo é
estrutural e global, establecida e sostida polo sistema capitalista e
patriarcal cuxo obxectivo é obter beneficios e privilexios para uns poucos a
costa das persoas máis vulnerables e oprimidas, que acaban sendo mulleres en
toda a súa diversidade. (migrantes, racializadas, trans, con diversidade
funcional, mozas e maiores.)
Por iso é inevitable falar da redistribución
da riqueza a través dun sistema tributario xusto que permita cubrir as
necesidades sociais e neste sentido reivindicar a iniciativa de liberar
patentes para as vacinas e evitar así facer un negocio da pandemia e axilizar a
inmunidade de toda a poboación. Necesitamos un cambio de lóxica que sitúe os
coidados no centro, as necesidades das persoas como prioridades e que desprace
o lucro como único motor da sociedade.
Este 8M o movemento feminista traballa para
ocupar o espazo público doutro xeito, para visibilizar os efectos da pandemia
na vida das mulleres.
O neoliberalismo promoveu un modelo de
coidados mercantilizado e de baixo custo que recae nas mulleres unha gran parte
do que se debería coidar a través dos servizos públicos e a corresponsabilidade
dos homes. Isto require reforzar as políticas e leis públicas sobre dependencia
e servizos sociais que foron privatizados, comercializados e individualizados,
xerando unha gran precariedade no centro da reprodución da vida. Un claro
exemplo disto foron as residencias de maiores que precisan unha profunda
reestruturación para garantir unha atención de calidade e mellorar as
condicións laborais das persoas, na súa maioría mulleres, que traballan nelas.
Pero tamén recursos públicos de conciliación
que se adapten ás necesidades das familias e ao seguimento do "Plan Me
Cuida" para que non implique afondar na asunción do coidado só por parte
das mulleres.
As mulleres migrantes son relegadas e
obrigadas aos traballos máis precarios e ao mesmo tempo aos máis esenciais,
coma o traballo doméstico e de coidados ou a recollida de froita. Todo isto
sufrindo negación de dereitos, abusos laborais e situacións de violencia
machista que teñen que deixar de ser invisivilizadas e atalladas de raíz. Por
esta razón, esiximos políticas de inmigración que respecten os dereitos humanos
e políticas públicas estatais que creen alternativas para as persoas
traballadoras migrantes en situación administrativa irregular, que loiten
contra a súa exclusión e abuso no mercado laboral e que as protexan da trata e
da prostitución para saír da pobreza.
As mulleres en situación de explotación
sexual non foron protexidas neste contexto nin se garantiron medidas eficaces
para pechar esta actividade a pesar do risco para a saúde. Preferiuse seguir
mirando para outro lado. Todo isto fai imprescindible a implementación de
políticas públicas e protocolos globais contra a trata, que implementan o
"Protocolo de Palermo" para que as mulleres vítimas de trata e en
situación de prostitución teñan alternativas de formación e emprego, vivenda e
mecanismos de asilo e protección reais.
Nun momento no que as taxas de pobreza e
exclusión aumentan, non podemos esquecer o negocio dos úteros subrogados, que
lembremos, afecta sobre todo ás mulleres pobres que son as que son conducidas a
esta forma de explotación capitalista e patriarcal que segue a crear nichos de
mercado a costa da mercantilización dos corpos das mulleres.
A pandemia voltounos relegar ás mulleres
ao fogar, desprazándonos do espazo público. Non podemos permitir retroceder na
relevancia da perspectiva de xénero que impregna a reconstrución social e que o
teletraballo non signifique facernos desaparecer do espazo público e da toma de
decisións. Seguimos sendo invisibles na historia, polo que seguiremos
promovendo todas as accións que recuperen a nosa memoria histórica e sirvan de
referencia para as mulleres actuais e futuras.
Este ano tamén se promoveu a lei esencial de
liberdade sexual para garantir o consentimento e facer entender que só si é si.
E é que aínda hai moito camiño por percorrer neste sentido e é esencial que
estea acompañado dunha educación afectivo-sexual desde a igualdade e
diversidade sexual, identidade e/ou expresión de xénero e que eduque aos
homes nunha masculinidade non violenta.
A práctica da interrupción voluntaria do
embarazo non está garantida para todas as mulleres e esiximos que se leve a
cabo de xeito gratuíto e dentro do Sistema Público de Saúde e denunciamos a
represión dos que lideran a loita polos dereitos sexuais e reprodutivos.
Por estas e moitas razóns máis, é
necesario que O Grove se comprometa a promover e aplicar a perspectiva de
xénero nas accións que desenvolve e evitar que esta crise incremente as
desigualdades e discriminacións, para o que é necesario cambiar os modelos
patriarcais e capitalistas por modelos de igualdade, xustiza, paridade,
liberdade, diversidade e democracia.
Hoxe en día, o feminismo segue
sendo esencial para reverter a desigualdade, loitar contra a intolerancia e o
odio e transformar a sociedade.
