O pleno aproba por unanimidade a moción conxunta de EU e BNG sobre o 8 de marzo: Día Internacional da Muller

Logo de que Esquerda Unida e BNG presentaran cadansúa moción ao pleno de febreiro sobre o 8M, as dúas agrupacións decidimos fusionar as mesmas para tratalas como unha única proposta.

A mesma foi defendida pola nosa concelleira Ana Cristina Domínguez e resultou aprobada por unanimidade.

Moción completa:

MOCIÓN DE ESQUERDA UNIDA E BNG PARA ABORDAR A CRISE DA COVID CON PERSPECTIVA DE XÉNERO E DE APOIO ÁS MOBILIZACIÓNS FEMINISTAS DO 8 DE MARZO

Os Grupos Municipais de Esquerda Unida e BNG someten á consideración do pleno a aprobación da seguinte,

PROPOSTA DE ACORDO:

1.   O pleno do Concello do Grove expresa e recoñece as convocatorias do feminismo galego autoorganizado que neste 2021 colocan no centro do debate os coidados e as consecuencias para as mulleres galegas do sistema económico, social e político no que vivimos, agravadas polo impacto da pandemia da covid-19, que demostrou como a vida non podería sosterse sen coidados que se desenvolven en moitas ocasións de forma gratuíta ou a través da precarización de moitas mulleres, e expresa o seu compromiso para traballar contribuíndo a superar esta situación.

2.   Demandar do goberno central o aumento dos recursos destinados á inspección laboral e a súa transferencia á Comunidade autónoma galega.

3.   Demandar da Xunta de Galiza o impulso da creación dun corpo específico de inspección laboral que teña competencia para realizar inspeccións aleatorias para testar a existencia ou non de discriminacións por razón de xénero.

4.   Instar á Xunta de Galiza a asumir as súas competencias en materia de atención á dependencia. Mentres tanto, e en canto estas competencias sexan exercidas nunha parte fundamental polos concellos galegos, incrementar nomeadamente o financiamento que achega ao sostemento do Servizo de Axuda no Fogar para cubrir o custe real da prestación do servizo así como a modificación da actual normativa para que as empresas que vulneren os dereitos laborais e salariais das traballadoras non poidan concorrer aos procesos de licitación.

5.     Instar ao goberno municipal a:

a.      Apoiar as accións que se desenvolvan na reivindicación do 8M facilitando con todos os medios materiais, persoais e de difusión o cumprimento das medidas sanitarias hixiénicas dos actos que as asociacións de mulleres convoquen o 8 de marzo.

b.      Enarborar a bandeira feminista no Concello como símbolo de apoio á loita das mulleres.

c.      Promover o debate social sobre os coidados, dentro das súas propias competencias, que permita cambiar o modelo actual que xera desigualdade e precariedade.

d.      Avaliar os recursos destinados á corresponsabilidade para adaptalos ás necesidades das familias e mellorar a súa cobertura, así como xerar recursos públicos ao respecto. Ter especial sensibilidade cara ás familias monoparentais e numerosas.

e.      Avaliar a situación das persoas maiores e os recursos que teñen para desenvolver unha vida digna mellorando os programas e servizos públicos que a garantan.

f.       Articular na práctica e dentro das propias competencias, políticas globais e transversais con recursos económicos suficientes, de xestión pública, con estadísticas e avaliacións, que cambien a realidade material das mulleres, en interese da igualdade real.

g.      Fortalecer o compromiso institucional pola igualdade de xénero e contra a violencia machista.

h.      Realizar un informe de impacto de xénero sobre as medidas adoptadas ou acordadas no pacto de reconstrución para introducir os factores correctores necesarios para evitar afondar nas desigualdades de xénero.

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS EU

O 8 de marzo, Día Internacional da Muller Traballadora, tamén chamado Día Internacional da Muller, reivindica e visibiliza a loita das mulleres polos seus dereitos, participación e recoñecemento, en pé de igualdade cos homes, na sociedade e no seu desenvolvemento íntegro como persoa.

Este ano, a pandemia COVID-19 puxo de manifesto a precariedade estrutural do noso sistema despois de anos de políticas neoliberais. Estamos ante unha situación de crise social e económica e non podemos permitir unha resposta sen unha perspectiva de xénero que acentúe as desigualdades que viven as mulleres. Non debemos afrontar esta crise como a do 2008 con austeridade e recortes, senón máis ben centrarnos na reconstrución da esfera pública e nunha loita contra a precariedade, a falta de dereitos e as desigualdades que vivimos as mulleres na nosa diversidade.

Durante este período, as mulleres foron as protagonistas, tanto no eido sanitario, sendo a gran maioría das traballadoras, coma nos coidados, asumindo unha maior carga de traballo no fogar. As mulleres realizamos unha parte moi importante dos traballos esenciais e estes traballos son fundamentalmente precarios.

Segundo os datos da Enquisa de Poboación Activa (EPA), as mulleres representan o 85% do persoal que traballa nas residencias de maiores e dependentes, onde se produciron as peores cifras de falecemento. Tamén son a maioría noutros servizos esenciais como comercio e alimentación, ou limpeza e representan practicamente a todas as persoas empregadas do fogar de coidados. Todos eles traballos feminizados e precarios.

A isto súmase a distribución desigual das tarefas asistenciais. O 70% destas tarefas lévanas a cabo mulleres, ás que moitas engadiron o teletraballo, o coidado e o sustento á xente na casa, unha sobrecarga de traballo á que non se respondeu con mecanismos de corresponsabilidade de todas as áreas: administracións, empresas e fogares. Especialmente afectadas son as familias monoparentais, das cales oito de cada dez están dirixidas por unha muller.

Ambos elementos traballan xuntos para establecer un terreo pegañoso que dificulta ás mulleres o desenvolvemento do seu proxecto de vida e as bases da brecha salarial pola que traballan as mulleres sen retribuír 51 días ao ano en comparación cos homes. A longo prazo, esta brecha salarial afecta ás súas pensións. Ademais, sofren un maior risco de pobreza e exclusión social que os homes, establecéndose especialmente en fogares monoparentais maternos.

Por último, calcúlase que a crise económica causada pola pandemia tamén afectará máis ás mulleres xa que non debemos esquecer que temos unha taxa de paro máis alta e que isto se acentúa entre a poboación moza.

Ante esta situación, elaboráronse pactos para a recuperación económica en todos os niveis da administración para influír e compensar os efectos da pandemia. Pero non se incluíu a perspectiva de xénero, o que impediría un descenso dos dereitos adquiridos, xa que nas crises anteriores houbo un aumento das desigualdades e un reforzo da discriminación.

A maioría das mulleres atópanse nas posicións máis precarias e vulnerables, nos aspectos laborais e sociais, e se non levamos a cabo políticas que sitúen a protección das persoas no centro, sufrirán peores consecuencias. Un claro exemplo é o ingreso mínimo vital (IMV) que se tivo que reformular para permitir o acceso ás familias monoparentais maternas.

A desigualdade que denuncia o feminismo é estrutural e global, establecida e sostida polo sistema capitalista e patriarcal cuxo obxectivo é obter beneficios e privilexios para uns poucos a costa das persoas máis vulnerables e oprimidas, que acaban sendo mulleres en toda a súa diversidade. (migrantes, racializadas, trans, con diversidade funcional, mozas e maiores.)

Por iso é inevitable falar da redistribución da riqueza a través dun sistema tributario xusto que permita cubrir as necesidades sociais e neste sentido reivindicar a iniciativa de liberar patentes para as vacinas e evitar así facer un negocio da pandemia e axilizar a inmunidade de toda a poboación. Necesitamos un cambio de lóxica que sitúe os coidados no centro, as necesidades das persoas como prioridades e que desprace o lucro como único motor da sociedade.

Este 8M o movemento feminista traballa para ocupar o espazo público doutro xeito, para visibilizar os efectos da pandemia na vida das mulleres.

O neoliberalismo promoveu un modelo de coidados mercantilizado e de baixo custo que recae nas mulleres unha gran parte do que se debería coidar a través dos servizos públicos e a corresponsabilidade dos homes. Isto require reforzar as políticas e leis públicas sobre dependencia e servizos sociais que foron privatizados, comercializados e individualizados, xerando unha gran precariedade no centro da reprodución da vida. Un claro exemplo disto foron as residencias de maiores que precisan unha profunda reestruturación para garantir unha atención de calidade e mellorar as condicións laborais das persoas, na súa maioría mulleres, que traballan nelas.

Pero tamén recursos públicos de conciliación que se adapten ás necesidades das familias e ao seguimento do "Plan Me Cuida" para que non implique afondar na asunción do coidado só por parte das mulleres.

As mulleres migrantes son relegadas e obrigadas aos traballos máis precarios e ao mesmo tempo aos máis esenciais, coma o traballo doméstico e de coidados ou a recollida de froita. Todo isto sufrindo negación de dereitos, abusos laborais e situacións de violencia machista que teñen que deixar de ser invisivilizadas e atalladas de raíz. Por esta razón, esiximos políticas de inmigración que respecten os dereitos humanos e políticas públicas estatais que creen alternativas para as persoas traballadoras migrantes en situación administrativa irregular, que loiten contra a súa exclusión e abuso no mercado laboral e que as protexan da trata e da prostitución para saír da pobreza.

As mulleres en situación de explotación sexual non foron protexidas neste contexto nin se garantiron medidas eficaces para pechar esta actividade a pesar do risco para a saúde. Preferiuse seguir mirando para outro lado. Todo isto fai imprescindible a implementación de políticas públicas e protocolos globais contra a trata, que implementan o "Protocolo de Palermo" para que as mulleres vítimas de trata e en situación de prostitución teñan alternativas de formación e emprego, vivenda e mecanismos de asilo e protección reais.

Nun momento no que as taxas de pobreza e exclusión aumentan, non podemos esquecer o negocio dos úteros subrogados, que lembremos, afecta sobre todo ás mulleres pobres que son as que son conducidas a esta forma de explotación capitalista e patriarcal que segue a crear nichos de mercado a costa da mercantilización dos corpos das mulleres.

A pandemia voltounos relegar ás mulleres ao fogar, desprazándonos do espazo público. Non podemos permitir retroceder na relevancia da perspectiva de xénero que impregna a reconstrución social e que o teletraballo non signifique facernos desaparecer do espazo público e da toma de decisións. Seguimos sendo invisibles na historia, polo que seguiremos promovendo todas as accións que recuperen a nosa memoria histórica e sirvan de referencia para as mulleres actuais e futuras.

Este ano tamén se promoveu a lei esencial de liberdade sexual para garantir o consentimento e facer entender que só si é si. E é que aínda hai moito camiño por percorrer neste sentido e é esencial que estea acompañado dunha educación afectivo-sexual desde a igualdade e diversidade sexual, identidade e/ou expresión de xénero  e que eduque aos homes nunha masculinidade non violenta.

A práctica da interrupción voluntaria do embarazo non está garantida para todas as mulleres e esiximos que se leve a cabo de xeito gratuíto e dentro do Sistema Público de Saúde e denunciamos a represión dos que lideran a loita polos dereitos sexuais e reprodutivos.

Por estas e moitas razóns máis, é necesario que O Grove se comprometa a promover e aplicar a perspectiva de xénero nas accións que desenvolve e evitar que esta crise incremente as desigualdades e discriminacións, para o que é necesario cambiar os modelos patriarcais e capitalistas por modelos de igualdade, xustiza, paridade, liberdade, diversidade e democracia.

Hoxe en día, o feminismo segue sendo esencial para reverter a desigualdade, loitar contra a intolerancia e o odio e transformar a sociedade.

Feminismo para mudalo todo

Manifesto da área de Muller de Esquerda Unida

8 de marzo de 2019

 

A centralidade do mundo está a cambiar. As milleiros de mulleres indias, arxentinas, estadestadounidensesnses ou chilenas que loitan xuntas contra unha situación insostible de precariedade, opresión, violencia e invisibilización, compoñen un movemento global imparable ao longo e ancho do planeta. Con lemas como “Nin unha menos” converten os sentimentos de rabia e inxustiza, en loita organizada, construíndo unha alternativa fronte ao capitalismo e o patriarcado que, do mesmo xeito que estes, quere abarcar todas as esferas da vida. 

O feminismo lanza unha mirada subversiva e estrutural ao neoliberalismo, e actúa colectiva e de forma solidaria contra o marco individualista e fragmentado que se instaurou nesta sociedade á vez global e dividida. En toda a nosa diversidade, as feministas recoñecémonos irmás e aprendemos e loitamos contra as diferentes opresións que sufrimos por cuestión de clase, raza ou orixe, diversidade sexual, identidade e/ou expresión de xénero, diversidade funcional ou idade. Todas xuntas polos dereitos de todas! 

O movemento feminista é o mellor exemplo de unidade popular que temos en Galicia e no Estado. É a posta en práctica do traballo colectivo desde abaixo, para construír -a partir do que nos une- unha forza transformadora. Os partidos políticos debemos aprender moito do movemento feminista para incorporar as súas estratexias e formas de traballo á nosa actividade política, organizativa e propositiva. En Esquerda Unida adquirimos ese compromiso, desde o convencemento de que a nosa organización política ten que verse transformada pola visión transversal do feminismo. 

O feminismo que se clama nas rúas é un feminismo anticapitalista, radical e subversivo que non deixa indiferente a ninguén. Vimos este ano moitas reaccións en contra da construción do mundo que queremos as mulleres. Pero á vez, novas capas de mulleres están a unirse á loita feminista, facendo dela un movemento masivo e internacionalista e isto tórnao perigoso para quen defende esta sociedade desigual e inxusta desde o medo e o odio. 

Neste contexto, as feministas lonxe de sentirnos acurraladas ou defendendo unha Lei Contra a Violencia de Xénero insuficiente e sen a dotación orzamentaria necesaria que, por exemplo, destina cantidades irrisorias aos municipios, avanzamos no noso camiño. Non nos desviaremos do noso obxectivo: querémolo todo. 

Desde Esquerda Unida non temos dúbidas, o feminismo non é só a loita das mulleres, é un prisma que amplifica as nosas loitas, interpelando directamente ás realidades materiais de quen máis sofren e creando alianzas e estratexias para cambiar as desigualdades que vivimos día a día as clases populares. 

Para iso necesitamos a forza de todas e de todos, tamén dos nosos compañeiros que, como aliados, teñen espazo na folga feminista e deben realizar un compromiso colectivo e mantido no tempo para repensar o seu rol na sociedade e de que forma poden achegar ao cambio social desde a súa vida diaria e a súa militancia, demostrando que outra masculinidade é posible. 

E é precisamente ese, un dos grandes logros do movemento feminista, elevar a conciencia colectiva para cuestionar as bases do sistema capitalista, patriarcal e colonialista. O feminismo é o exemplo de que é posible cambiar as cousas desde abaixo cunha alternativa transformadora para unha sociedade xusta, libre, solidaria e igualitaria. 

Compañeiras e compañeiros, neste proceso de acumulación de forzas, o 8 de marzo adquire un novo significado coa folga feminista: Feminismo para mudalo todo.

8 DE MARZO. POLÍTICAS PARA FACER QUE A IGUALDADE REAL ENTRE MULLERES E HOMES DEIXE DE SER UNHA UTOPÍA

As mulleres vivimos, con máis crueza, as consecuencias dun sistema inxusto, asentado ideolóxicamente na dominación do home sobre a muller. Baixo a retórica do políticamente correcto, se manteñen políticas que perpetúan  parámetros patriarcais e machistas. É por iso que as mulleres continuamos  infrarrepresentadas nos espazos de toma de decisións, e a nosa presenza ten máis que ver con estatísticas que coa participación igualitaria.

A violencia machista, os feminicidios e infanticidios van en aumento. A prostitución, a trata de mulleres e nenas con fins de explotación sexual, formas extremas de violencia de xénero, son un exemplo do sometemento e abusos que padecemos as mulleres, avalado por un sistema baseado na desigualdade.

A violencia institucional  exercida contra as mulleres, a través dos recortes orzamentarios, a diminución das xa escasas políticas de prevención, xunto coa imaxe discriminatoria e cosificada que se segue a ofrecer das mulleres, fortalecen a desigualdade e a violencia, que son elementos inseparables.

A extrema precariedade laboral á que estamos sometidas vese reflectida na fenda salarial entre mulleres e homes, que vai en aumento e que afecta de xeito máis grave ás mulleres de máis de 45 anos.

A desigualdade e, de xeito clave, a desigualdade de xénero, é un dos piares básicos que sosteñen o sistema capitalista. As normas segregadoras e sexistas, tanto a nivel estatal como autonómico, son exemplo desta desigualdade: a reforma laboral, a lei de educación, a lei de familia do goberno galego, os recortes en sanidade e na atención á dependencia, a precarización e  provisionalidade no emprego, a privatización do público, son medidas que producen un impacto de xénero que provoca o incremento da feminización da pobreza e intensifica os valores represores contra o empoderamento das mulleres.

Por todo isto, dende Esquerda Unida esiximos medidas efectivas e radicais en prol dunha igualdade real, como único camiño cara a esperanza dunha transformación social que garanta a igualdade efectiva entre todas as persoas.

O TRABALLO DIGNO PARA AS MULLERES É IGUALDADE!

Comunicado do Partido Comunista de Galicia ante o Día Mundial da Muller Traballadora.

Desde o PCG este 8 de marzo chamamos á mobilización porque entendemos que non pode haber paz social sen unha saída social da crise e non pode haber saída social da crise sen o recoñecemento dos dereitos das mulleres. Por iso é imprescindible o empoderamento e a incorporación das mulleres de forma activa para construír a alternativa anticapitalista e antipatriarcal que necesitamos.

Sen a incorporación das mulleres non será posible avanzar cara á ruptura democrática por un novo modelo de sociedade que se constrúa sobre os cimentos da igualdade, nun novo escenario de relacións de poder entre homes e mulleres.

Entendemos que un proceso revolucionario e de cambio non poderá darse sen contar co 51% do pobo. Por iso é fundamental a paridade nos espazos de decisión, porque sen as mulleres neste proceso e sen o feminismo non será.

Desde o PCG insistimos en que a paridade debe contemplarse como unha liña vermella intransferible para toda a esquerda transformadora en tanto que a súa ausencia non pode nin debe xustificarse tras unha orde de prioridades.

A emancipación e a liberdade das mulleres están en xogo cos gobernos do bipartidismo monárquico, antes o PSOE e agora o PP que obedecen ás políticas da Troika, rebaixándonos os salarios e as condicións de traballo coas sucesivas reformas laborais, ocasionando o incremento progresivo da desigualdade salarial entre mulleres e homes.

Hoxe as mulleres traballadoras vivimos situacións de extrema precariedade laboral. A maioría conformamos o último elo da cadea, sufrindo a sobreexplotación en condicións infrahumanas e cada vez máis desprotexidas dos abusos empresariais.

A taxa de ocupación das mulleres no estado español é do 50,3%, 9 puntos por baixo da dos homes. Co engadido de que o 25,3% das mulleres é a tempo parcial, mentres que o dos homes representa o 7,8% (Eurostat). É unha forma máis de discriminación indirecta.

A media do salario das mulleres, supón no sector privado o 19,3% menos que o salario dos homes e no sector público o 10,1% (Eurostat).

Simultaneamente a ocupación feminina corresponde ao 68% da poboación asalariada con ingresos inferiores ao Salario Mínimo Interprofesional.

Non é casual tampouco que os sectores de actividade con salarios máis baixos e con maior brecha salarial son xeralmente sectores feminizados.

No estado español aínda existen convenios colectivos que continúan discriminando ás mulleres, polo escaso control de complementos retributivos que axudan a aumentar a brecha salarial e porque aínda se admiten categorías en feminino.

Por todo iso, porque as mulleres queremos un traballo digno, imos responder o 8 de marzo nas rúas para esixir os nosos dereitos, porque queremos que a traballo de igual valor, igual remuneración. Porque queremos a repartición do traballo. Porque queremos máis emprego público de calidade, en sanidade, educación e dependencia. Porque queremos igualar os permisos de maternidade e paternidade. Porque queremos acabar coa economía mergullada. Porque a falta de traballo digno é un xugo que escraviza ás mulleres, que as fai máis vulnerables ante a violencia machista e, na súa forma máis extrema, a prostitución. Porque queremos ser libres e vivir en igualdade.

Por todo iso esiximos leis que garantan a creación de emprego garantido e digno para as mulleres.