A Xuventude Comunista manifesta a súa oposición ás medidas económicas anunciadas polo goberno para facer fronte á crise global que o neoliberalismo trae como principal consecuencia e ten profunda dimensión en España.
Consideramos que entregar millóns de euros aos bancos no caso de que estes creben por especular polo Goberno son, en primeiro lugar, un roubo e un engano. Un roubo ás arcas públicas, sostidas cos impostos das traballadoras e traballadores, e un engano, ao ser evidentemente falso que ese diñeiro entregado aos bancos vaia regresar aos petos da clase obreira, e en gran medida, nin se queira á economía real.
Doutra banda, as medidas continúan na ruta de improvisación do Goberno. O PSOE atópase na contradición entre o dicir e o facer: entre dicir defender os dereitos e os intereses da clase traballadora e os sectores máis precarios da sociedade e favorecer á oligarquía financeira e á patronal, cunha política tan lesivas dos dereitos da clase traballadora como as que aplica a dereita, pero orientada ao apoiar aos seus sectores afíns do capital financeiro.
Á súa vez, opoñémosnos igualmente ás propostas do PP, que como ideas fundamentais de loita contra a crise defende a revisión á baixa do “Imposto de Sociedades” por unha banda, e a redución dos gravames fiscais sobre os inmobles na declaración da renda por outro. Isto aseguraría que os especuladores e aqueles que trafican co dereito constitucional a unha vivenda digna teñan mais fácil seguir facendo negocio ás costas das arcas públicas, das que obtemos o financiamento dos Servizos Públicos e das Comunidades Autónomas, aínda que intenten vendelo como a salvación das familias con menores rendas.
Dos seus oito anos de goberno, temos suficientes exemplos do que son para a dereitona do PP as “políticas sociais”.
As medidas do PSOE, avanzadas tralas conclusións do Consello de Ministros de Economía da UE (Ecofin), consellos que participou na concreción da Directiva das 65 Horas en Europa, non poden tacharse mais que de estafa neoliberal e burguesa aos traballadores e cidadáns do Estado Español.
En palabras de José Luís Rodríguez Zapatero:”O obxectivo fundamental da medida é propiciar o bo funcionamento dos mercados crediticios españois”.
O fondo de entre 50.000 e 80.000 millóns con cargo ao Tesouro Publico, é un inxección á banca para que manteña as súas cifras de negocio e siga absorbendo a produción e as rendas dos traballadores, mentres asegura o crédito ás tan danadas construtoras. ZP quere “democratizar o expolio económico de bancos e empresas cos cidadáns”, pero se equivoca: os sectores da clase traballadora máis danados pola crise (novas, mulleres e inmigrantes) non somos responsables. O diñeiro público non pode servir de colchón de salvamento daqueles que obtiveron ganancias incuantificables nos anos de bonanza. Agora ocórreselles repartir as perdas. Pode quedarllas vostede, pero non co noso apoio nin co noso diñeiro, Por iso chámase Tesouro Publico.
A isto hai que sumar as medidas aprobadas o 15 de setembro polo Executivo. Inxectar tres o meu millóns de euros ás empresas (cincocentos mil millóns de pesetas) e inxectar quince mil millóns de euros (2,5 billóns de pesetas) ás grandes construtoras privadas, en concepto de contratas para infraestruturas, subcontratación que é sinónima de sinistralidade laboral e de contratos lixo. O estado financia ás empresas que fan negocio da precariedade, facéndose cómplice da situación.
Este fondo en nada axuda a paradas e parados, migrantes, novas e estudantes e nin á clase traballadora no seu conxunto, posto que o total ou a maior parte estarán xestionadas por bancos e caixas. ¿Por que se hipotecan as arcas do estado para axudar aos mesmos que son responsables deste desastre mundial?. ¿Como explicar que con ese diñeiro asegúrense os empréstitos dos bancos pero non se revirta á sociedade, mentres eles continúan roubándonos con intereses imposibles?
As resposta é que ZP o seu goberno amparan e promoven las prácticas neoliberais, case terroristas, que nos hipotecan para sempre a créditos e débedas hereditarias e a bancos e caixas asegúralles o negocio por outras cantos anos, mentres quede diñeiro para dilapidar.
En canto á ampliación do fondo de garantía para os depósitos, non podemos felicitar unha medida que só beneficia a aqueles que máis teñen de forma crúa e evidente. No estado español as familias medias teñen un endebedamento do 120% da súa renda e unha capacidade de aforro case nulo. ¿Quen ten depósitos de 100.000 €? Empresarios, políticos, especuladores e demais calaña. Máis aló diso, a trampa esta servida. Aqueles medianos e grandes inversores con varios depósitos, poderán rescatar 400.000, 500.000 ou 600.000 €, euros a condición de que estean diversificados en fondos múltiples de non mais de 100.000 €, aínda que a un mesmo nome ou de titularidade exclusiva persoal (primeiro consello que se dá un asesor bursátil -diversifica o teu investimento-) ¡E todo con cargo á débeda pública!
Son vostedes uns estafadores, escravos dos intereses dun puñado e timadores con tribuna no Parlamento dos traballadores deste país.
Vostedes, clase política dexenerada en defensa dos intereses de mercado aseguran a lóxica de explotación capitalista mentres con bonos, axudas e mentiras véndennos a moto ano tras ano. Noutros lugares do mundo, estas formulacións xeran fame e guerra, mortes e agresións irreparables ao medio ambiente. A súa solidariedade é digna de eloxio.
Xoguen ben as súas cartas, pois isto non durará para sempre. Non esperen que quedemos agradecidos.
É necesario que as traballadoras e os traballadores, a mocidade precaria a importancia de construír unha conciencia crítica da situación e propoñemos como única alternativa a este roubo a man armada a movilización dos realmente afectados. Obreiras, traballadores, inmigrantes, estudantes, asociacións, cidadáns, precarias e precarios, excluídos, dependentes, todo, todos xuntos contra a agresión do capital e as súas consecuencias desastrosas.
Esiximos aos sindicatos maioritarios unha posición crítica, pois recoñecen aínda nos seus estatutos o seu obxectivo de clase e de defensa dos traballadores. As empresas non existen para dar para comer aos traballadores, nin nos regalan nada, somos un residuo para eles, existen para aumentar os seus beneficios á nosa costa.
¡Polos dereitos das traballadoras e os traballadores e en defensa do público!
¡A crise ten culpables: que paguen!
MOVILIZATE
Ningún comentario:
Publicar un comentario