martes, 23 de febreiro de 2021

O pleno aproba por unanimidade a moción conxunta de EU e BNG sobre o 8 de marzo: Día Internacional da Muller



Logo de que Esquerda Unida e BNG presentaran cadansúa moción ao pleno de febreiro sobre o 8M, as dúas agrupacións decidimos fusionar as mesmas para tratalas como unha única proposta.

A mesma foi defendida pola nosa concelleira Ana Cristina Domínguez e resultou aprobada por unanimidade.

Moción completa:

MOCIÓN DE ESQUERDA UNIDA E BNG PARA ABORDAR A CRISE DA COVID CON PERSPECTIVA DE XÉNERO E DE APOIO ÁS MOBILIZACIÓNS FEMINISTAS DO 8 DE MARZO

Os Grupos Municipais de Esquerda Unida e BNG someten á consideración do pleno a aprobación da seguinte,

PROPOSTA DE ACORDO:

1.   O pleno do Concello do Grove expresa e recoñece as convocatorias do feminismo galego autoorganizado que neste 2021 colocan no centro do debate os coidados e as consecuencias para as mulleres galegas do sistema económico, social e político no que vivimos, agravadas polo impacto da pandemia da covid-19, que demostrou como a vida non podería sosterse sen coidados que se desenvolven en moitas ocasións de forma gratuíta ou a través da precarización de moitas mulleres, e expresa o seu compromiso para traballar contribuíndo a superar esta situación.

2.   Demandar do goberno central o aumento dos recursos destinados á inspección laboral e a súa transferencia á Comunidade autónoma galega.

3.   Demandar da Xunta de Galiza o impulso da creación dun corpo específico de inspección laboral que teña competencia para realizar inspeccións aleatorias para testar a existencia ou non de discriminacións por razón de xénero.

4.   Instar á Xunta de Galiza a asumir as súas competencias en materia de atención á dependencia. Mentres tanto, e en canto estas competencias sexan exercidas nunha parte fundamental polos concellos galegos, incrementar nomeadamente o financiamento que achega ao sostemento do Servizo de Axuda no Fogar para cubrir o custe real da prestación do servizo así como a modificación da actual normativa para que as empresas que vulneren os dereitos laborais e salariais das traballadoras non poidan concorrer aos procesos de licitación.

5.     Instar ao goberno municipal a:

a.      Apoiar as accións que se desenvolvan na reivindicación do 8M facilitando con todos os medios materiais, persoais e de difusión o cumprimento das medidas sanitarias hixiénicas dos actos que as asociacións de mulleres convoquen o 8 de marzo.

b.      Enarborar a bandeira feminista no Concello como símbolo de apoio á loita das mulleres.

c.      Promover o debate social sobre os coidados, dentro das súas propias competencias, que permita cambiar o modelo actual que xera desigualdade e precariedade.

d.      Avaliar os recursos destinados á corresponsabilidade para adaptalos ás necesidades das familias e mellorar a súa cobertura, así como xerar recursos públicos ao respecto. Ter especial sensibilidade cara ás familias monoparentais e numerosas.

e.      Avaliar a situación das persoas maiores e os recursos que teñen para desenvolver unha vida digna mellorando os programas e servizos públicos que a garantan.

f.       Articular na práctica e dentro das propias competencias, políticas globais e transversais con recursos económicos suficientes, de xestión pública, con estadísticas e avaliacións, que cambien a realidade material das mulleres, en interese da igualdade real.

g.      Fortalecer o compromiso institucional pola igualdade de xénero e contra a violencia machista.

h.      Realizar un informe de impacto de xénero sobre as medidas adoptadas ou acordadas no pacto de reconstrución para introducir os factores correctores necesarios para evitar afondar nas desigualdades de xénero.

EXPOSICIÓN DE MOTIVOS EU

O 8 de marzo, Día Internacional da Muller Traballadora, tamén chamado Día Internacional da Muller, reivindica e visibiliza a loita das mulleres polos seus dereitos, participación e recoñecemento, en pé de igualdade cos homes, na sociedade e no seu desenvolvemento íntegro como persoa.

Este ano, a pandemia COVID-19 puxo de manifesto a precariedade estrutural do noso sistema despois de anos de políticas neoliberais. Estamos ante unha situación de crise social e económica e non podemos permitir unha resposta sen unha perspectiva de xénero que acentúe as desigualdades que viven as mulleres. Non debemos afrontar esta crise como a do 2008 con austeridade e recortes, senón máis ben centrarnos na reconstrución da esfera pública e nunha loita contra a precariedade, a falta de dereitos e as desigualdades que vivimos as mulleres na nosa diversidade.

Durante este período, as mulleres foron as protagonistas, tanto no eido sanitario, sendo a gran maioría das traballadoras, coma nos coidados, asumindo unha maior carga de traballo no fogar. As mulleres realizamos unha parte moi importante dos traballos esenciais e estes traballos son fundamentalmente precarios.

Segundo os datos da Enquisa de Poboación Activa (EPA), as mulleres representan o 85% do persoal que traballa nas residencias de maiores e dependentes, onde se produciron as peores cifras de falecemento. Tamén son a maioría noutros servizos esenciais como comercio e alimentación, ou limpeza e representan practicamente a todas as persoas empregadas do fogar de coidados. Todos eles traballos feminizados e precarios.

A isto súmase a distribución desigual das tarefas asistenciais. O 70% destas tarefas lévanas a cabo mulleres, ás que moitas engadiron o teletraballo, o coidado e o sustento á xente na casa, unha sobrecarga de traballo á que non se respondeu con mecanismos de corresponsabilidade de todas as áreas: administracións, empresas e fogares. Especialmente afectadas son as familias monoparentais, das cales oito de cada dez están dirixidas por unha muller.

Ambos elementos traballan xuntos para establecer un terreo pegañoso que dificulta ás mulleres o desenvolvemento do seu proxecto de vida e as bases da brecha salarial pola que traballan as mulleres sen retribuír 51 días ao ano en comparación cos homes. A longo prazo, esta brecha salarial afecta ás súas pensións. Ademais, sofren un maior risco de pobreza e exclusión social que os homes, establecéndose especialmente en fogares monoparentais maternos.

Por último, calcúlase que a crise económica causada pola pandemia tamén afectará máis ás mulleres xa que non debemos esquecer que temos unha taxa de paro máis alta e que isto se acentúa entre a poboación moza.

Ante esta situación, elaboráronse pactos para a recuperación económica en todos os niveis da administración para influír e compensar os efectos da pandemia. Pero non se incluíu a perspectiva de xénero, o que impediría un descenso dos dereitos adquiridos, xa que nas crises anteriores houbo un aumento das desigualdades e un reforzo da discriminación.

A maioría das mulleres atópanse nas posicións máis precarias e vulnerables, nos aspectos laborais e sociais, e se non levamos a cabo políticas que sitúen a protección das persoas no centro, sufrirán peores consecuencias. Un claro exemplo é o ingreso mínimo vital (IMV) que se tivo que reformular para permitir o acceso ás familias monoparentais maternas.

A desigualdade que denuncia o feminismo é estrutural e global, establecida e sostida polo sistema capitalista e patriarcal cuxo obxectivo é obter beneficios e privilexios para uns poucos a costa das persoas máis vulnerables e oprimidas, que acaban sendo mulleres en toda a súa diversidade. (migrantes, racializadas, trans, con diversidade funcional, mozas e maiores.)

Por iso é inevitable falar da redistribución da riqueza a través dun sistema tributario xusto que permita cubrir as necesidades sociais e neste sentido reivindicar a iniciativa de liberar patentes para as vacinas e evitar así facer un negocio da pandemia e axilizar a inmunidade de toda a poboación. Necesitamos un cambio de lóxica que sitúe os coidados no centro, as necesidades das persoas como prioridades e que desprace o lucro como único motor da sociedade.

Este 8M o movemento feminista traballa para ocupar o espazo público doutro xeito, para visibilizar os efectos da pandemia na vida das mulleres.

O neoliberalismo promoveu un modelo de coidados mercantilizado e de baixo custo que recae nas mulleres unha gran parte do que se debería coidar a través dos servizos públicos e a corresponsabilidade dos homes. Isto require reforzar as políticas e leis públicas sobre dependencia e servizos sociais que foron privatizados, comercializados e individualizados, xerando unha gran precariedade no centro da reprodución da vida. Un claro exemplo disto foron as residencias de maiores que precisan unha profunda reestruturación para garantir unha atención de calidade e mellorar as condicións laborais das persoas, na súa maioría mulleres, que traballan nelas.

Pero tamén recursos públicos de conciliación que se adapten ás necesidades das familias e ao seguimento do "Plan Me Cuida" para que non implique afondar na asunción do coidado só por parte das mulleres.

As mulleres migrantes son relegadas e obrigadas aos traballos máis precarios e ao mesmo tempo aos máis esenciais, coma o traballo doméstico e de coidados ou a recollida de froita. Todo isto sufrindo negación de dereitos, abusos laborais e situacións de violencia machista que teñen que deixar de ser invisivilizadas e atalladas de raíz. Por esta razón, esiximos políticas de inmigración que respecten os dereitos humanos e políticas públicas estatais que creen alternativas para as persoas traballadoras migrantes en situación administrativa irregular, que loiten contra a súa exclusión e abuso no mercado laboral e que as protexan da trata e da prostitución para saír da pobreza.

As mulleres en situación de explotación sexual non foron protexidas neste contexto nin se garantiron medidas eficaces para pechar esta actividade a pesar do risco para a saúde. Preferiuse seguir mirando para outro lado. Todo isto fai imprescindible a implementación de políticas públicas e protocolos globais contra a trata, que implementan o "Protocolo de Palermo" para que as mulleres vítimas de trata e en situación de prostitución teñan alternativas de formación e emprego, vivenda e mecanismos de asilo e protección reais.

Nun momento no que as taxas de pobreza e exclusión aumentan, non podemos esquecer o negocio dos úteros subrogados, que lembremos, afecta sobre todo ás mulleres pobres que son as que son conducidas a esta forma de explotación capitalista e patriarcal que segue a crear nichos de mercado a costa da mercantilización dos corpos das mulleres.

A pandemia voltounos relegar ás mulleres ao fogar, desprazándonos do espazo público. Non podemos permitir retroceder na relevancia da perspectiva de xénero que impregna a reconstrución social e que o teletraballo non signifique facernos desaparecer do espazo público e da toma de decisións. Seguimos sendo invisibles na historia, polo que seguiremos promovendo todas as accións que recuperen a nosa memoria histórica e sirvan de referencia para as mulleres actuais e futuras.

Este ano tamén se promoveu a lei esencial de liberdade sexual para garantir o consentimento e facer entender que só si é si. E é que aínda hai moito camiño por percorrer neste sentido e é esencial que estea acompañado dunha educación afectivo-sexual desde a igualdade e diversidade sexual, identidade e/ou expresión de xénero  e que eduque aos homes nunha masculinidade non violenta.

A práctica da interrupción voluntaria do embarazo non está garantida para todas as mulleres e esiximos que se leve a cabo de xeito gratuíto e dentro do Sistema Público de Saúde e denunciamos a represión dos que lideran a loita polos dereitos sexuais e reprodutivos.

Por estas e moitas razóns máis, é necesario que O Grove se comprometa a promover e aplicar a perspectiva de xénero nas accións que desenvolve e evitar que esta crise incremente as desigualdades e discriminacións, para o que é necesario cambiar os modelos patriarcais e capitalistas por modelos de igualdade, xustiza, paridade, liberdade, diversidade e democracia.

Hoxe en día, o feminismo segue sendo esencial para reverter a desigualdade, loitar contra a intolerancia e o odio e transformar a sociedade.


Ningún comentario:

Publicar un comentario