Este 8 de marzo, Día Internacional da Muller, seguimos a reivindicar e visibilizar a loita das mulleres polos seus dereitos, participación e recoñecemento, na sociedade e no seu desenrolo íntegro como persoas.
Somos moitas as que loitamos cada día para reverter as lóxicas do capitalismo e do patriarcado, que xeran a desigualdade real, aquí e en todos os lugares do mundo. As mulleres colombianas conseguiron despenalizar o aborto ata a semana 24, as campesiñas empoderaron na revolta campesiña contra Modi, reivindicando o seu papel central e conseguindo reverter as leis sobre os mercados agrícolas; exemplos que nos lembran que o feminismo fai avanzar ao mundo.
Tras dous anos de pandemia da COVID-19 fíxose evidente a precariedade estrutural do noso sistema, baseado en políticas neoliberais que non se están a reverter, senón a consolidar. Os fondos europeos non se están utilizando para reverter os déficits estruturais que temos, senón para estimular a economía na mesma lóxica enganosa de que as empresas son as que xeran o traballo, aínda que este sexa precario e non resolva as necesidades sociais e materiais da clase traballadora. E a perspectiva de xénero volveu a estruturarse en programas concretos e sectoriais, impulsados por anos de loitas de mulleres, que parchean pero non transversalizan as actuacións, deixándonos fose dos grandes debates e acentuando as desigualdades que viven as mulleres na nosa diversidade.
Porque o Plan Corresponsables está a impulsar a creación dun sistema estatal de coidados que responda as necesidades das persoas e dignifique eses traballos, pero non se levou a cabo o debate social de cómo organizamos os coidados para implicar tamén ás empresas que se benefician deste e posibilitar horarios dignos que nos permita tempo para vivir e para coidar.
Porque se publicou a Lei de Brecha Salarial pero débese implementar de forma efectiva e actuar fronte a plans de igualdade meramente formais que non reverten as causas nin xeran cambios palpables. A empresa debe comprometerse coa conciliación e que isto non supoña consecuencias negativas para as persoas traballadoras no desenvolvemento do emprego. A brecha salarial que se acentúa nas pensións é unha das bases da feminización da pobreza. Mulleres pensionistas que todos os luns denúnciano nas prazas das nosas cidades e pobos.
Porque imos tarde en recoñecer o convenio 189 da OIT das Arriba as que loitan 8M 2022 NON Á GUERRA empregadas de fogar, manténdoas como traballadoras de segunda sen dereitos, con abusos laborais e situacións de violencia machista que teñen que deixar de ser invisibilizadas e atalladas de raíz. #Ante isto, as mulleres migrantes organizadas denuncian unha lei de estranxeiría ao servizo do Capital.
Porque as residencias pasaron a un segundo plano e non se reverteron as condicións precarias dos devanditos empregos feminizados, o que afecta directamente á imposibilidade de ser coidadas con dignidade. E en este mesmo sentido, reivindicamos a ampliación da baixa maternal a 20 semanas, e así poder cumprir coas recomendacións sanitarias de lactación exclusiva durante 6 meses. Desde EU compartimos o aumento da baixa paternal para fomentar a corresponsabilidade, pero seguimos reivindicando condicións para poder coidar.
Porque a sobrecarga das mulleres para soster este sistema tradúcese na saúde. Ás mulleres recéitansenos o dobre de psicofármacos que aos homes sen que se articulen medidas que actúen fronte á situación que xera os problemas de saúde mental nin coa atención especializada necesaria.
Porque o Plan España protéxeche coa creación de centros de atención 24 horas a vítimas de violencia sexual debe ser unha ferramenta que posibilite a atención integral e articular mecanismos de coordinación no territorio que facilite o acceso aos seus servizos. Accións que deben ser acompañadas dunha educación afectivo-sexual desde a igualdade e a diversidade sexual, identidade e/ou expresión de xénero e que eduque aos homes nunha masculinidade non violenta. Educación para reverter unha cultura da violación demasiado presente aínda, que nos converte en obxectos e nega o noso consentimento, desexo e goce dunha sexualidade segura.
Porque os problemas sistémicos requiren solucións sistémicas, e non esforzos fragmentados para tratar os síntomas en lugar da enfermidade. Seguiremos loitando contra a negación das violencias estruturais que sufrimos as mulleres e redobraremos esforzos contra os discursos que invisibilizan as violencias. Non permitiremos que as violencias machistas volvan ser tratadas como problemas individuais.
Por todo iso esiximos desde EU a redistribución da riqueza mediante un sistema fiscal xusto que permita a cobertura das necesidades sociais, reivindicamos a liberación das patentes das vacinas para frear o negocio que supuxo a pandemia para algúns e axilizar a inmunidade de toda a poboación mundial. Necesitamos un cambio de lóxica que coloque os coidados no centro, que priorice os dereitos e as necesidades das persoas e desprace a obtención de beneficio como único motor da sociedade.
A pesar dos esforzos de moitas, seguimos sendo invisibles na historia, polo que seguiremos potenciando todas as actuacións que recuperen a nosa memoria histórica e sirvan de referentes ás mulleres actuais e futuras.
Hoxe o feminismo segue sendo imprescindible para reverter a desigualdade, loitar contra a intolerancia e o odio e transformar a sociedade. As que traballamos cada día nesta tarefa, somos as que construímos un novo horizonte e ninguén nos roubará a alegría nin a certeza de que xuntas o facemos posible.
Por iso este 8 de marzo Arriba as que loitan! !
Ningún comentario:
Publicar un comentario